Durf je kopje onder te gaan?

Brrr… van de hoge duikplank springen. Zo eng! Met je blote, natte voeten loop je glibberig op de ijzeren traptreden naar boven. Je houdt je stevig vast aan beide trapleuningen. De wind blaast de laatste druppels water van je lijf en je krijgt het koud. Langzaam loop je over de ruw gemaakte plank naar het uiteinde.  Je durft niet, maar je wilt gewoon durven.  Je moet.  Er is geen weg terug.  Achter je staat een rij wachtende mensen die ongeduldig naar je kijkt... Koningin Esther moest ook een ‘trap’ beklimmen om naar de koning te gaan. Maar niemand deed dat ongevraagd. Zelfs als koningin mocht dat niet. We lezen in de Bijbel: "Iedereen die ongevraagd bij de koning komt, wordt gedood. Iedereen in het hele koninkrijk weet dat!” (Esther 4:11, BB) Esther wist dus dat ze gedood kon worden. En toch… Drie dagen later trok Esther haar koninklijke gewaad aan ging naar de koning. Ze durft niet, maar ze wil durven.  Ze moet.  Er is geen weg terug. Soms weten we wat we moeten doen, maar zien we voor ons wat er allemaal mis kan gaan. 

• We weten dat we vergeving moeten schenken
• We weten dat we ons geen zorgen moeten maken
• We weten het, ons hart weet het….

vriend, ik daag je uit om vandaag van de hoge duikplank te springen. Je verliest misschien je bikini? Je zwembroek zit misschien tot onder je oksels?  Springen vraagt om loslaten van het vertrouwde. Springen brengt water in beweging. Twee dingen weet je zeker, zodra je dwars door je angst heen gaat:

• Je gaat kopje onder!
• Je komt boven!

Esther waagde de sprong: “En Esther kwam naar voren en raakte het uiteinde van de scepter aan. Toen zei de koning tegen haar: Wat is er met u, koningin Esther, en wat is uw verzoek? Het zal u gegeven worden, al was het ook de helft van het koninkrijk.” (Esther 5:2-3, HSV) Durf te leven met God. Hij reikt jou Zijn gouden scepter, en vraagt je: "Kan Ik iets voor je doen, vriend?" Vertel Hem vandaag wat je nodig hebt. Spring!

Zo blij dat je bestaat!